درست نمیدانم وسط این همه شلوغی و اتفاق های عجیب و غریب ،نوشتن را کجای دلم بگذارم اما وقتی شروع به تایپ کردن می کنم زمان و مکان رو فراموش میکنم اونوقت یادم میره یادم میره سختی 72 ساعت گذشته ،که چقدر سخت اسباب کشی اونم تنهایی یادم میره چقدر حس بدی که تو شهر خودت انقدر احساس تنهایی کنی که بعداز تحویل خونه ندونی که کجا باید بری یادم میره کل فضای قابل ستم شده اندازه یک لحاف یک نفره یادم میره که چقدر سخت دوری از طلا سفید یادم میره که چقدر دلتنگ صدای لعنت به شب های بعد از تو ....
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم ....
جهرشنبه بهترین رو زهفته
یادم ,میره ,چقدر ,سخت ,تنهایی ,یک ,یادم میره ,که چقدر ,چقدر سخت ,میره که ,که کجا
درباره این سایت